Τέτοια εποχή, μέσα Μάη, το 1896, το τρίο του βιβλίου επισκέφθηκε την Διεθνή Έκθεση του Βερολίνου. Μόλις ανέβασα στo τμήμα Εικόνες της ιστοσελίδας 5 άγνωστες φωτογραφίες που εικονογραφούν την σκηνή εκείνη:
"Ο Νίκος, η Ελένη κι εγώ θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε τη διεθνή έκθεση, την Gewerbeaustellung, που ήταν εστιασμένη στη βιομηχανία και στις τελευταίες τεχνολογίες, που υπόσχονταν θαύματα. Είχαμε κλείσει εισιτήρια για μέσα Μαΐου, με την ελπίδα ότι θα έφτιαχνε ο καιρός, αλλά οι ανοιξιάτικες μπόρες συνεχίζονταν. Ξεκινήσαμε την προκαθορισμένη μέρα για το Τρέπτοουερ Παρκ εν μέσω μιας ακόμη νεροποντής, αλλά το πείσμα μας βγήκε σε καλό, διότι μέχρι να φτάσουμε, όχι μόνο κόπασε η βροχή, αλλά ξετρύπωσε μέσ’ από τα σύννεφα κι ο ήλιος. Η Ελένη έκλεισε την ομπρέλα της σκορπίζοντας παντού αστραφτερές σταγόνες. Ξαφνικά τα παπούτσια μας βυθίστηκαν σε βρεγμένη άμμο, άμμο που απλωνόταν ώς τη βάση μιας πυραμίδας με 40 μέτρα ύψος!
«Κοιτάξτε!» αναφώνησε το Λένχεν.
Ένας Αιγύπτιος είχε εμφανιστεί, σέρνοντας από το χαλινάρι μια καμήλα. Τον ακολούθησε δεύτερος, και τρίτος, μέχρι που μαζεύτηκαν είκοσι ζώα στον ανοιχτό χώρο μπροστά μας. Η Ελένη είχε μείνει άναυδη. Αν και ήξερε ότι ο πατέρας μου ήταν δικαστής στην Αλεξάνδρεια και της είχα διηγηθεί πολλά για την Αίγυπτο, της φαίνονταν εντελώς απίθανα όλα αυτά. Έκλεισα το μάτι στον Νίκου.
«Ελάτε, πάμε να σκαρφαλώσουμε στην πυραμίδα να δούμε τη θέα. Αντέχετε την αναρρίχηση;»
Φτάνοντας πιο κοντά στην πελώρια κατασκευή, η Ελένη ανασήκωσε το φουστάνι της και ήταν έτοιμη για την ανάβαση όταν προς μεγάλη της έκπληξη αντιλήφθηκε πως η πυραμίδα ήταν μισή! Ήταν ουσιαστικά μια διατομή, μια τρισδιάστατη πρόσοψη, που από πίσω έκρυβε έναν ανελκυστήρα, με τον οποίο ανέβαινε κανείς στην εξέδρα παρατήρησης της κορυφής.
«Στοιχίζει κάτι παραπάνω το ασανσέρ, αλλά νομίζω πως αξίζει», είπα.
«Παλιόπαιδα! Το ξέρατε ότι θα την πατήσω με το σκαρφάλωμα! Μα είναι αλήθεια έτσι η Αίγυπτος;…»
«Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ», είπε ο Νίκος.
«Πάντως με πεντακόσιους ντόπιους και πάνω από είκοσι καμήλες που έχουν φέρει, παίρνει κανείς μια γεύση», τους απάντησα.
«Θα μπορούσατε να ζήσετε σε τέτοιο μέρος; Εγώ αμφιβάλλω...» είπε η Ελένη.
Ο Νίκος φάνηκε να το σκέφτεται. «Δεν θα το απέκλεια. Άμα έχεις συνηθίσει τη βουλγαρική επαρχία ή ακόμη και την Αθήνα, ίσως δεν είναι αδύνατο».
Ανυπομονούσα να συνεχίσουμε την περιήγηση. Περί τις 4.000 επιχειρήσεις εξέθεταν απίθανα προϊόντα κι εφευρέσεις. Μέχρι και κάτι σαν μικρό φούρνο θα βλέπαμε, ο οποίος (υποτίθεται) μπορούσε να σώσει πρόωρα γεννημένα βρέφη!"
コメント