Και να που στέκομαι και συλλογίζομαι,
Σαν τον ονειροπόλο, χαμένος, στοχάζομαι.
Tην καρδιά μου κέρδισες σε μια στιγμή μονάχα,
παιδί αγαπημένο, τυλίγοντας το είναι μου
σ' αραχνοΰφαντη κλωστή, τρυφερή, απαλή,
μα αδιάρρηκτη.
Γλυκεία ευδαιμονία μου καίει το στήθος
κι ήδη ανένηψαν, ήπια, μαλακά,
της καρδιάς οι γλυκές, κρυφές ορμές
στη χρυσή ανατολή του θάλλοντα έρωτα.
Αυτή είναι η πηγή του τίτλου της εκδήλωσης της 14ης Φεβρουαρίου στο Ωδείο Αθηνών: Το ποίημα του Ρίλκε 'Da steh ich und muß denken und muß sinnen' που μετέφρασα για το ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΕΘΗ, που όμως εδώ ήταν μέθη.
Στην φωτογραφία ο Ρίλκε το 1901, ζωγραφισμένος από τον Helmuth Westhoff.
コメント