Το κάτοπτρο

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Εύα Μαθιουδάκη, όχι μόνο για την διεισδυστική κριτική στο Φρέαρ, μα και για την επιλογή του συνοδευτικού πίνακα που παραπέμπει σε μια καίρια σκηνή του βιβλίου...

Σωπάσαμε, πλαγιασμένοι δίπλα δίπλα σε μια θάλασσα χόρτων τόσο ψηλών που μας έκρυβαν εντελώς τη θέα.Φυσούσε ένα δροσερό αεράκι, αλλά ο ήλιος ήταν εκτυφλωτικός. Έκλεισα τα μάτια και μάλλον με πήρε ο ύπνος διότι το επόμενο που θυμάμαι είναι να με ξυπνάει μια περίεργη αίσθηση, κάτι σαν ελαφρύ γαργάλημα στο πρόσωπο. Κοκάλωσα. Μόνο το Λένχεν μπορούσε να είναι! Είχε κόψει ένα ξερό χορτάρι και με γαργαλούσε μαλακά, αλλά επίμονα. Παραλίγο ν’ ανοίξω τα μάτια, αλλά τελευταία στιγμή κρατήθηκα. Κάνοντας ακόμη ότι κοιμάμαι, αφέθηκα σ’ αυτό το θαύμα κι όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, ολοένα και πιο αργά, σταμάτησα εντελώς να σκέφτομαι, σίγουρος πως κι εκείνη έκανε το ίδιο. Ήμουν σε έκσταση. Τα μάτια πάντα κλειστά, χωρίς να το ελέγχω, σήκωσα μαλακά το μπράτσο μέχρι που βρήκε στο δικό της και χάιδεψα δειλά τον καρπό της με τη ράχη του χεριού μου. Δεν αντέδρασε. Συνέχισε αυτό που έκανε ώσπου τα δάχτυλά μου ανάγκασαν τρυφερά τα δικά της ν’ ανοίξουν και το χορταράκι έπεσε στο κενό.